ਗੁੰਡਿਆਂ ਤੇ ਅਪਰਾਧੀਆਂ ਦੇ ਭਾੜੇ ਦਾ ਟੱਟੂ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਮੀਡੀਆ

ਕਸ਼ਮੀਰ ‘ਤੇ ਬਿਆਨ ਦੇਣ ਦੇ ਮਸਲੇ ‘ਤੇ 31 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਲੇਖ਼ਿਕਾ ਅਰੁੰਧਤੀ ਰਾਏ ਦੇ ਘਰ ‘ਤੇ ਆਰ ਐੱਸ ਐੱਸ ਦੇ ਸੰਘੀ ਗੁੰਡਿਆਂ ਵਲੋਂ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।ਇਸ ਮਾਮਲੇ ‘ਚ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਸੰਘੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਵੀ ਝਲਕੀ।ਜਿਸਨੂੰ ਅਰੁੰਧਤੀ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਖ਼ਬਾਰ ਹਿੰਦੂ ‘ਚ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਉਸਦਾ ਤਰਜ਼ਮਾ ਤੁਹਾਡੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।-ਗੁਲਾਮ ਕਲਮ

31 ਅਕਤੂਬਰ ਦੀ ਸਵੇਰ 11 ਵਜੇ 100 ਦੇ ਲਗਭਗ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬੇਕਾਬੂ/ਅਰਾਜਕ ਭੀੜ ਮੇਰੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ।ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਤੋੜਦੇ ਹੋਏ ਅੰਦਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤੇ ਤੋੜ ਫੋੜ ਕੀਤੀ।ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮਿਲੀਆਂ,ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਕੀਤਾ।ਕਸ਼ਮੀਰ ਮਸਲੇ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਜੋ ਬਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਹਨ,ਉਸਦੇ ਵਿਰੋਧ ‘ਚ ਉਹ ਨਾਅਰੇਬਾਜ਼ੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।ਖ਼ਬਰੀ ਚੈਨਲ ਟਾਈਮਜ਼ ਨਾਓ,ਐੱਨ ਡੀ ਟੀ ਵੀ,ਹਿੰਦੀ ਖ਼ਬਰੀ ਚੈਨਲ ਨਿਊਜ਼ 24 ਦੇ ਓ.ਬੀ ਵੈਨ(ਸਿੱਧਾ ਪ੍ਰਸਾਰਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਵੈਨ) ਇਸ ਹੰਗਾਮੇ ਨੂੰ ਲਾਈਵ ਕਵਰ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਤੈਨਾਤ ਨਜ਼ਰ ਆਏ।ਟੀ ਵੀ ‘ਚ ਜੋ ਰਪਟ ਆਈ,ਉਸਦੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਇਸ ‘ਚ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ‘ਚ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਮਹਿਲਾ ਮੋਰਚੇ ਦੇ ਲੋਕ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਉਹ ਲੋਕ ਚਲੇ ਗਏ ਤਾਂ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਰਾਇ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੇ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਚੈਨਲਾਂ ਦੀਆਂ ਓ ਬੀ ਵੈਨ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣ ਤਾਂ ਇਸਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਾਨੂੰ ਦਿਓ।ਅਜਿਹਾ ਇਸ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ ਓ ਬੀ ਵੈਨ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇ ਉਹ ਹਨ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਪਿੱਛੇ ਭੀੜ ਹੋਵੇਗੀ।ਇਸੇ ਸਾਲ ਜੂਨ ਮਹੀਨੇ ‘ਚ ਪੀ ਟੀ ਆਈ ਦੀ ਇਕ ਝੂਠੀ ਖ਼ਬਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਤੇ ਸਵਾਰ ਦੋ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਬਾਰੀਆਂ ‘ਤੇ ਪੱਥਰਬਾਜ਼ੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ।

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੰਗਾਮਾ ਮਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਬੇਕਾਬੂ ਭੀੜ,ਤਮਾਸ਼ਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੀਡੀਆ ‘ਚ ਜੋ ਸਾਂਢ ਗਾਂਢ ਹੈ,ਆਖਰ ਉਸਦਾ ਚਰਿੱਤਰ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ …? ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਮਾਸ਼ੇ ‘ਚ ਮੀਡੀਆ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ‘ਚ ਐਡਵਾਂਸ ਦੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਕੀ ਉਹ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਗਰੰਟੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਵੀ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਤੇ ਹਮਲੇ ਹੋਣਗੇ ,ਉਹ ਅਹਿੰਸਕ ਹੋਣਗੇ।ਜੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਪਰਾਧਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਬਣਦੀ ਹੈ,ਹੰਗਾਮੇ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ,ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅੱਜ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੀ ਅਸੀਂ ਮੰਨਕੇ ਚੱਲੀਏ ਕਿ ਮੀਡੀਆ ਹੁਣ ਅਪਰਾਧ ਦਾ ਸੰਦ ਬਣ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ।ਇਹ ਸਵਾਲ ਅਸਲ ‘ਚ ਇਸ ਲਈ ਮੱਹਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ,ਕਿਉਂਕਿ ਕੁਝ ਟੀ ਵੀ ਚੈਨਲ ਤੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਬੜੀ ਹੀ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਤੇ ਢੀਠਤਾ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਲਾਫ ਭੜਕਾਉਣ ‘ਚ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ।ਖ਼ਬਰਾਂ ‘ਚ ਸਨਸਨੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਆਪਸੀ ਲੜਾਈ ਤੇ ਅੰਨ੍ਹੀ ਦੌੜ ਨੇ ਖ਼ਬਰ ਦੇਣ ਤੇ ਖ਼ਬਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਿਚਲੇ ਫਰਕ ਨੂੰ ਢੱਕ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ,ਜੇ ਇਸ ਟੀ ਆਰ ਪੀ ਦੇ ਲਈ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬਲੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਜਦੋਂ ਸੰਕੇਤ ਮਿਲੇ ਕਿ ਕਸ਼ਮੀਰ ਮਸਲੇ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਤੇ ਦੂਜੇ ਬੁਲਾਰਿਆਂ ਨੇ “ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਲਈ ਅਜ਼ਾਦੀ” ਵਿਸ਼ੇ ਦੇ ਸੈਮੀਨਰ ‘ਤੇ ਜੋ ਵੀ ਕੁਝ ਕਿਹਾ,ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਹੀਆਂ।ਉਸਦੇ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ ਸਾਡੇ ਉੱਪਰ ਰਾਜਧ੍ਰੋਹ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਨਹੀਂ ਬਣਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਲਈ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮਾ ਸੱਜੇਪੱਖੀ ਹੰਗਾਮਾ ਮਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਝੰਡਾਬਰਦਾਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਲੈ ਲਿਆ।ਬਜਰੰਗ ਦਲ ਤੇ ਆਰ ਐਸ ਐਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇਆਮ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਿਪਟਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।ਇਸ ਨਿਪਟਣ ‘ਚ ਦੇਸ਼ ਭਰ ‘ਚ ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਲਾਫ ਮਕੱਦਮੇ ਦਰਜ਼ ਕਰਵਾਉਣ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਬਾਕੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ।ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤੇ ਕਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ?ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਸਰਕਾਰ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਿਆਣਪ ਦਿਖਾ ਰਹੀ ਹੈ,ਅਜਿਹੇ ‘ਚ ਕੀ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਮਿਸ਼ੀਨਰੀ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਭਾੜੇ ਦੇ ਟੱਟੂ ਬਣਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ,ਜੋ ਕਿ ਬੇਕਾਬੂ/ਅਰਾਜਕ ਭੀੜ ਦੇ ਇੰਸਾਫ ‘ਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।ਮੈਂ ਸਮਝ ਸਕਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਭਾਜਪਾ ਦੀ ਮਹਿਲਾ ਮੋਰਚਾ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਕੇ,ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਆਰ ਐੱਸ ਐੱਸ ਦੇ ਸੀਨੀਅਰ ਕਾਰਕੁੰਨ ਇੰਦਰੇਸ਼ ਕੁਮਾਰ ਵਲੋਂ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ,ਜਿਸਦਾ ਨਾਂਅ ਅਜਮੇਰ ਸ਼ਰੀਫ ‘ਚ ਹੋਏ ਬੰਬ ਧਮਾਕਿਆਂ,ਜਿਸ ‘ਚ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੇ ਕਈ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ ਸਨ, ‘ਚ ਸੀ ਬੀ ਆਈ ਦੀ ਚਾਰਜਸ਼ੀਟ ‘ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।ਪਰ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਇਹ ਗੁੱਟ ਵੀ ਠੀਕ ਉਹੀ ਕੰਮ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਲੇਖ਼ਕ ਦਾ ਹੋਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਵਿਚਾਰ,ਬੰਬ ਧਮਾਕੇ ‘ਚ ਫਸੇ ਦੋਸ਼ੀ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖਤਰਨਾਕ ਹੈ।ਜਾਂ ਫਿਰ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੇ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਸਭ ਦਾ ਇਕੋ ਕਤਾਰ ‘ਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ।