ਤਿੱਤਲੀ ਜਿਹੀ ਚੰਚਲ ਤੇ ਬੱਚੇ ਜਿੰਨੀ ਮਾਸੂਮ ਹੈ ਬਰਫੀ

ਫਿਲਮ ਬਰਫੀ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਿਲ ਦਾ ਮਾਲੂਕ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਰੁਬਾਈਆਂ ਅੰਬਰਾਂ 'ਚ ਤੈਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਆਰ ਦੇ ਅਜਿਹੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਸੌ ਵਾਰ ਸਲਾਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਜੋ ਦਾਰਜਲਿੰਗ ਦੀ ਨੈਰੋ ਗੇਜ਼ ਰੇਲਗੱਡੀ ਤੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਹੋਈ ਬ੍ਰਾਡ ਮਾਈਂਡਡ ਆਧੁਨਿਕ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਲਾ ਕੇ ਸੁਣਨਾ ਪਵੇਗਾ।ਚੰਚਲ ਤਿਤਲੀ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਇਸੇ ਲਈ ਸਹਿਜ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂ ਕਿ ਉਸ 'ਚ ਤਿਤਲੀ ਜਿੰਨੀ ਹੀ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਬਰਫੀ ਬਾਰੇ ਲਿਖਦੇ ਹੋਏ ਮੈਂ ਸਿਆਸੀ ਚੀਰ ਫਾੜ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਗੋਂ ਦੋ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਸਲਾਈਆਂ 'ਚ ਰੇਸ਼ਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਬੁਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਬਰਫੀ ਆਪਣੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਤੋਂ ਹੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੁਲਬੁਲੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਹਦਾਇਤਾਂ ਦਿੰਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਜੋੜ ਲਵੇਗੀ।"ਹੋ ਗਈ ਪਿਕਚਰ ਸ਼ੁਰੂ' ਇੰਝ ਜਾਪੇਗਾ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਆਪ ਬੱਚੇ ਬਣ ਖੇਡਨ ਲੱਗ ਪਏ ਹੋ।ਫਿਰ ਬਰਫੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 'ਚ ਬਿਆਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਦੀ ਮਹੁੱਬਤ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ "ਆਜ ਕਾ ਪਿਆਰ ਐਸਾ…ਟੂ ਮਿਨਟ ਨਿਊਡਲ ਜੈਸਾ" ਜੋ ਕੋਰਟ 'ਚ ਜਾਕੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਜੋ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਸਾਨੂੰ ਵਿਖ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਉਹ ਜਾਂ ਤਾਂ 'ਏ' ਸਰਟੀਫਿਕੇਟਡ ਹਨ ਜਾਂ ਯੂ/ਏ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟਡ ਪਰ ਸ਼ੁੱਧ ਰੂਪ 'ਚ 'ਯੂ' ਸਰਟੀਫਿਕੇਟਡ ਫਿਲਮ ਜਿਹਨੂੰ ਕਿ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਕੀ ਉਮੀਦ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ ਉੱਥੇ 'ਬਰਫੀ' ਖਾਲਸ ਪਰਿਵਾਰਕ ਫਿਲਮ ਆਈ ਹੈ।ਵੈਸੇ ਨਿਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਦਰਸ਼ਕ ਅਜਿਹੇ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦੇ ਵੀ ਹਨ।ਕਿਉਂ ਕਿ ਜੋ ਪਸੰਦ ਹੈ ਉਹ ਹੈ,ਇਸ ਲਈ ਕੋਈ ਹੱਦਬੰਦੀ ਜਾਂ ਕਿੰਤੂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਬਰਫੀ ਕਹਾਣੀ ਮਰਫੀ (ਰਣਬੀਰ ਕਪੂਰ) ਝਿਲਮਿਲ (ਪ੍ਰਿਅੰਕਾ ਚੋਪੜਾ) ਅਤੇ ਮਿਸੇਜ਼ ਸੇਨਗੁਪਤਾ ਸ਼ਰੂਤੀ (ਇਲੇਨਾ ਡਿਕਰੂਜ਼) ਦੀ ਹੈ।ਮਰਫੀ ਬਹਿਰਾ ਤੇ ਗੂੰਗਾ ਹੈ।ਝਿਲਮਿਲ ਅੋਟਿਸਮ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਰੂਤੀ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਧਾਰਨ ਹੈ।ਪਰ ਮਰਫੀ ਆਪਣੇ ਅਧੂਰੇਪਣ ਕਰਕੇ ਵੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਵੀ ਉਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿਅੰਕਾ ਵੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰੂਤੀ ਸਧਾਰਨ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ(ਜਿਹਦੇ ਕੋਲ ਸੁਨਣ,ਬੋਲਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਹੈ) ਵੀ ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ।ਅਜਿਹੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਚਲਦੀ ਬਰਫੀ ਆਪਣੀ ਇਸ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਸੋਚਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਹ ਕੋਈ ਪਦਾਰਥਕ ਵਸਤੂ ਹੈ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਤੁਸੀ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਦੇ ਗੁਣ,ਫਾਇਦਾ,ਸਮਾਂ,ਵਜ਼ਨ ਨੂੰ ਜਾਂਚਦੇ ਪਰਖਦੇ ਰਹੋ।

ਅਸਲ 'ਚ ਇਹ ਫਿਲਮ 70 ਦੇ ਦਹਾਕੇ 'ਚ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ 2012 ਤੱਕ ਆਉਂਦੇ ਹੋਵੇ ਆਧੁਨਿਕਤਾ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਦੇ ਬਦਲੇ ਪਦਾਰਥਕ ਵਰਤਾਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਮਰਫੀ ਸ਼ਰੂਤੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸ਼ਰੂਤੀ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਤਰਕ-ਵਿਤਰਕ 'ਚ ਸੋਚਦੀ ਵਿਹਾਰਕ ਸੋਚਦੀ ਉਸ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਛਾ ਦੇ ਉਲਟ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਰੂਤੀ ਉਸ ਲਕੀਰ ਦਾ ਪਾਤਰ ਹੈ ਜੋ ਬਣੀ ਬਣਾਈ ਲਕੀਰ 'ਤੇ ਚੱਲਦੀ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਹੁਮਤ ਲੋਕ ਅਜਿਹੀ ਲਕੀਰ ਦੇ ਫਕੀਰ ਹੀ ਹਨ।ਪੂਰੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਹਿਜ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿੰਝ ਕਿਰਦਾਰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇਣ ਲਈ ਝੂਠੇ ਖਾਨਿਆਂ 'ਚ ਜਿਊਂਦੇ ਹਨ।ਸ਼ਰੂਤੀ ਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਕਿਰਦਾਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਡੋਰ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਅਤੇ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਪਤੰਗ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜਿਹਦੀ ਡੋਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੱਥ ਹੈ।ਜਦੋਂ ਉਹ ਫੈਸਲਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਉਦੋਂ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।

ਬਰਫੀ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਸਵਾਰਥ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਕੇ ਤਿਆਗ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੋਸ਼ ਵਾਲੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਇੱਕ ਮਿਸਾਲ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਚਰਦੇ ਹਨ।ਝਿਲਮਿਲ ਔਟਿਸਮ ਦੀ ਮਰੀਜ਼ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮਰਫੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰੂਤੀ ਨੂੰ ਇੱਕਠੇ ਵੇਖਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਰਫੀ ਤੋਂ ਜੁਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਮਰਫੀ ਝਿਲਮਿਲ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਹੋਇਆ ਮੁਸਕਾਨ ਆਸ਼ਰਮ 'ਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਲੱਭਣ 'ਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋ।ਮਰਫੀ ਨੂੰ ਝਿਲਮਿਲ ਪਿੱਛੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਰਹੀ ਹੈ ਪਰ ਬਹਿਰਾ ਤੇ ਗੂੰਗਾ ਹੈ।ਸ਼ਰੂਤੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮਰਫੀ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦੱਸੇ ਝਿਲਮਿਲ ਤੋਂ ਦੂਰ ਲੈਕੇ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ ਪਰ ਸ਼ਰੂਤੀ ਹੀ ਮਰਫੀ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰੀ ਮਹੁੱਬਤ ਤੈਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਰਹੀ ਹੈ।ਅਸਲ 'ਚ ਬਰਫੀ ਪੂਰੀ ਫ਼ਿਲਮ ਹੀ ਮਹੁੱਬਤ ਨੂੰ ਮਹੁੱਬਤ ਦੇ ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਸੌਂਪਨ ਦੀ ਦਾਸਤਾਨ ਹੈ।ਜ਼ਰਾ ਇਹਦੇ ਗਾਣਿਆ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖੋ।

ਫਿਰ ਲੇ ਆਇਆ ਦਿਲ ਮਜਬੂਰ ਕਿਆ ਕੀਜੈ 
ਰਾਸ ਨਾ ਆਇਆ ਰਹਿਣਾ ਦੂਰ ਕਿਆ ਕੀਜੈ 
ਦਿਲ ਕਹਿ ਰਹਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਮਕੁੰਮਲ ਕਰ ਭੀ ਆਓ 
ਵੋ ਜੋ ਅਧੂਰੀ ਸੀ ਬਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ 
ਵੋ ਜੋ ਅਧੂਰੀ ਸੀ ਯਾਦ ਬਾਕੀ ਹੈ 

ਬਰਫੀ ਫ਼ਿਲਮ ਅਸਧਾਰਨ ਪਾਤਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਧਾਰਨ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਹਿਜਤਾ ਨਾਲ ਸਮਝਾ ਰਹੀ ਹੈ।ਫਿਲਮ ਦੇ ਮੁੱਖ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਾਕੀ ਕਿਰਦਾਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਤੁਹਾਨੂੰ ਫਿਲਮ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਰੂਤੀ ਦੀ ਮਾਂ(ਰੂਪਾ ਗਾਂਗੁਲੀ) ਚੋਂ ਮੈਟਰੀਲਿਸਟਕ ਵਿਹਾਰ ਦਾ ਦਵੰਦ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਆਏਗਾ ਅਤੇ ਉਸ ਕਿਰਦਾਰ ਦਾ ਵਿਖੰਡਨ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਆਏਗਾ।ਜੋ ਦੁਨਿਆਵੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਦਲੇ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਸਹੀ ਵੀ ਠਹਿਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰ ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਸਹਿਜ ਹੋਣ ਲਈ ਛਟਪਟਾ ਵੀ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਸੋਰਭ ਸ਼ੁਕਲਾ ਦੇ ਪਾਤਰ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।ਪੂਰੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਇੰਝ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਅਨੁਰਾਗ ਬਾਸੂ ਅਸਧਾਰਨ ਪਾਤਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਧਾਰਨ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅਕਸ ਵਿਖਾ ਰਹੇ ਹੋਣ।ਬਤੌਰ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਅਨੁਰਾਗ ਬਾਸੂ ਦੀਆਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵੱਲ ਝਾਤ ਮਾਰੀਏ ਤਾਂ ਮਰਡਰ ਬੇਸ਼ੱਕ ਹਾਲੀਵੁੱਡ ਫਿਲਮ ਅਨਫੇਥਫੁੱਲ ਦੀ ਨਕਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਗੈਂਗਸਟਰ ਫ਼ਿਲਮ ਮਹੇਸ਼ ਭੱਟ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੈਂਪ ਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕਾਈਟਸ ਤੇ ਮੈਟਰੋ ਤੋਂ ਅਨੁਰਾਗ ਬਾਸੂ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਗੂੜ੍ਹਾ ਕਰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਮੈਟਰੋ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਕਾਈਟਸ ਜਾਂ ਬਰਫੀ ਅਨੁਰਾਗ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੁਨਿਆਈ ਜੱਦੋਜਹਿਦ 'ਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਫਲਸਫਾ ਤਲਾਸ਼ਦੀਆਂ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅਸਧਾਰਨ ਰੱਖਕੇ ਵੀ ਸਧਾਰਨ ਰੰਗ 'ਚ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ।

ਨਿਖਿਲ ਅਡਵਾਨੀ ਨੇ ਸਲਾਮ-ਏ-ਇਸ਼ਕ ਫਿਲਮ ਬਣਾਈ ਸੀ ਅਨੁਰਾਗ ਨੇ ਮੈਟਰੋ।ਦੋਵਾਂ 'ਚ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਦਾ ਮਸੌਦਾ ਇੱਕ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਅਨੁਰਾਗ ਨੇ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਨੂੰ ਖਾਸ ਬਣਾਇਆ।ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਜੇ ਲੀਲਾ ਬੰਸਾਲੀ ਨੂੰ ਵੀ ਬਰਫੀ ਫ਼ਿਲਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਲੈਕ ਜਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰਿਸ਼ ਰੱਚਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਓਵਰ ਇਮੋਸ਼ਨਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਵੇ।ਅਨੁਰਾਗ ਦੀ ਬਰਫੀ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਵਿਕਲਾਂਗ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਰਹਿਮ ਦੀ ਦਰਕਾਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ ਉਹ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਵਿਚਰਦੇ ਹਨ।ਮਰਫੀ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਆਮ ਬੰਦੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਪੇਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਕਿਰਦਾਰ ਦਾ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ ਵੀ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹੈ।ਕਿਰਦਾਰ ਨਾਲ ਅਸੀ ਜੁੜਦੇ ਹਾਂ,ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ,ਹੱਸਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜਜ਼ਬਾਤ 'ਚ ਅਤਿ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਰਣਬੀਰ ਕਪੂਰ ਦਾ ਰਾਕਸਟਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਬਰਫੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਣਬੀਰ ਤੋਂ ਉਮੀਦ ਇਹ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਕੀ ਕਰੇਗਾ।ਰਣਬੀਰ ਰਿਸ਼ੀ ਕਪੂਰ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਪੂਰ ਖਾਨਦਾਨ ਦਾ ਚਿਰਾਗ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿਣ 'ਚ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਝਿਜਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਦਾਕਾਰੀ ਪੱਖੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਤਿਭਾਵਾਨ ਹੈ।ਬਰਫੀ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਕਰਨਾ ਉਹ ਵੀ ਪੂਰੀ ਫਿਲਮ 'ਚ ਬਿਨਾਂ ਸੰਵਾਦ ਬੋਲੇ ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਘਾਲਣਾ ਨੂੰ ਵਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਰਣਬੀਰ ਨੂੰ ਬਰਫੀ 'ਚ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਮੀ ਕਪੂਰ ਜਾਂ ਚਾਰਲੀ ਚੈਪਲਿਨ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਇੱਥੇ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਨਕਲ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਰਣਬੀਰ ਦਾ ਪੁਤਲੇ ਨਾਲ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਉਣਾ ਜਾਂ ਪੂਰੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਉਹਦੀ ਚੰਚਲਤਾ ਜਾਂ ਮੀਂਹ 'ਚ ਕੁੜੀ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਤੋਂ ਕੁੜੀ ਦਾ ਹੱਥ ਮੰਗਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਸੰਵਾਦ…ਜ਼ਿਕਰ ਸ਼ਬਦਾਂ 'ਚ ਸਮੇਟ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ।

ਬਰਫੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਬਲੈਕ ਜਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰਿਸ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਦਾ ਯਤਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ।ਇਹ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਸਹਿਜ ਹੈ।ਇਹ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਦਾ ਕਦਮ ਹੈ।ਬਰਫੀ ਦੇ ਪਾਤਰ ਨੈਤਿਕ ਅਨੈਤਿਕ ਦੀ ਬਹਿਸ 'ਚ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ।ਜਿਵੇਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਹਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਦਾ ਵਰਤਾਰਾ ਹੈ।ਪ੍ਰੀਤਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਤੋਂ ਹੱਟਕੇ ਰੂਹਦਾਰੀ ਵਾਲੇ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਰੱਚਣਾ ਕੀਤੀ ਹੈ।ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਫ਼ਿਲਮ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਜੋ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਰਫ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਸਗੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਅੰਦਰਲੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਤਰਕ ਵਿਤਰਕ ਰਾਹੀਂ ਗਲਤਾਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ।1970 ਦੀ ਇਹ ਮਹੁੱਬਤ 2012 ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।ਆਖਰ ਕਵੀ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਚੋਂ ਪ੍ਰੇਮ ਗੀਤ ਦੂਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ ਜਾਂ ਵਿਚਰ ਰਹੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ 'ਚ ਪਿਆਰ ਸਿਰਫ ਕਾਮਰੇਡੀ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨਾਲ ਰੁੱਖਾ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ।ਡਾ. ਜਿਵਾਗੋ ਵੇਖੋਗੇ ਤਾਂ ਸਮਝ ਆ ਜਾਵੇਗਾ।

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਕਾਹਲੋਂ 
ਲੇਖਕ ਨੌਜਵਾਨ ਫਿਲਮ ਅਲੋਚਕ ਹੈ ਤੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਨੇਮੇ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਜ਼ਰੀਏ ਫੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮੌਬ-94641-41678