ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਟ ਕਰਨ 'ਚ ਸ਼ਰਮ ਕਾਹਦੀ

''ਨਾ ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਨਾ ਕਿਤੇ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਬੈਠੀ ਐਵੇਂ ਲਿਸਾ ਹੋਜੇਗਾਂ ਚੰਦਰੇ ਸਾਰਾ ਖ਼ੂਨ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਨੇ''

ਅੱਜ ਤੋਂ 15-20 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹਰ ਮਾਂ ਦੀ ਇਹ ਆਮ ਫਿਕਰ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਕਾਲਜ ਗਏ ਮੁੰਡਿਆ 'ਚ ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਫ਼ਖ਼ਰ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਕੁਝ ਕਮਾ ਰਹੇ ਹਨ।ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਨਵੀਂ ਸੋਚ ਦਾ ਪਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਚੌਖਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਤੇ ਇਸ ਪ੍ਰਤੀ ਸਾਡੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੁਲੇਖੇ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਗਏ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਮਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਫਿਕਰਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਇਸ ਸੰਦਰਭ 'ਚ ਤੇ ਹੋਰਾਂ ਪਾਸੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਰਹਿਣਗੀਆਂ।''ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਮਹਾਂਦਾਨ'' ਵੱਜੋਂ ਉੱਭਰਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਪੰਡਤ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਤੇ ਕਿੰਤੂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮਹਾਂਦਾਨ ਕਿੰਝ ਹੋ ਗਿਆ।(ਕਿੰਤੂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਹੋਣਾ ਵੀ ਸੀ ਕਿਉਂ ਕਿ ਇਹ ਦਾਨ ਬਲੱਡ ਬੈਂਕ ਜਾਂਦਾ ਸੀ) ਇਸ ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਚੰਗੀਆ ਮਾੜੀਆ ਖ਼ਬਰਾਂ ਵੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।ਕਿਤੇ ਇਹ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਗ਼ਰੀਬੀ 'ਚ ਜੂਝਦੇ ਆਪਣਾ ਖ਼ੂਨ ਵੇਚਿਆ ਤੇ ਕਿਤੇ ਇਹ ਖ਼ਬਰਾਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੀਆਂ ਸੁਰਖ਼ੀਆਂ ਬਣਦੀਆਂ ਕਿ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਲਾੜੇ ਨੇ ਪੈਲੇਸ 'ਚ ਹੀ ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਕੈਂਪ ਲਾ ਛੱਡਿਆ।ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚੌਧਰ ਕਰਨ ਦੀ ਜਾਗ ਲੱਗਣੀ ਤਾਂ ਚਾਰ ਮੁੰਡਿਆ ਖੱੜ੍ਹੇ ਹੋਕੇ ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਬੱਝ ਜਾਣਾ ਕਿ ਅਸੀ ਹੁਣ ਨੌਜਵਾਨ ਕਲੱਬ ਖੋਲ੍ਹਾਂਗੇ।ਕਲੱਬ ਬਾਰੇ ਮਸੌਦਾ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਮੱਤਾ ਪੱਕਣਾ ਕਿ ਕਲੱਬ ਬਣਾ ਕੇ ਆਪਾਂ ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਕੈਂਪ ਲਗਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ।ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਗ੍ਰਾਂਟ ਲੈਣੀ ਤਾਂ ਸਮਾਜ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕੰਮਾ ਦੀ ਸੂਚੀ 'ਚ ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਸਭ ਤੋਂ ਮੁੱਢਲਾ ਕੰਮ ਹੋਣਾ।ਕਾਲਜ 'ਚ ਪੱੜ੍ਹਣ ਗਏ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਅਜਿਹੇ ਮਾਸਟਰ ਨਾਲ ਵੀ ਵਾਹ ਪਿਆ ਜਿਹੜਾ 50ਵੀਂ ਵਾਰ ਖ਼ੂਨਦਾਨ ਕਰਨ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ ਬਣਾਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਬੰਦੇ ਦਾ ਖੁਸ਼ੀਆ ਲੱਭਣ ਦਾ ਢੰਗ ਆਪਣੇ ਮਨ ਮੁਤਾਬਕ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਚਲੋ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਸਹੀ ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਯਕੀਨੀ ਹੈ ਕਿ ਖ਼ੂਨ ਦਾਨ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਕੰਮ ਹੈ।ਲਓ ਜੀ ਫਿਰ ਮਿੱਤਰੋ ਹੁਣ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਲਈ ਵੀ ਸੰਗ ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਝਿਜਕਿਆ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ।

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਵਿਗਿਆਨ ਨੇ ਤਰੱਕੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਨਵੀਂ ਗੱਲਾਂ ਪਛਾਣ 'ਚ ਆਈਆਂ ਹਨ।ਇਹਨਾਂ ਚੋਂ ਹੀ ਹੈ ਜੀ ਇੱਕ ਸਪਰਮ ਡੋਨਰ૴ਇਸ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵੇਖੀਆ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।ਹੁਣ ਕੁਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਵਿਰਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਚਾਚਾ ਇਸ ਗ਼ਮ 'ਚ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ ਕਿ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਹੁਣ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਜੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਕਰੇ ਕਿ ਪਹਿਲੀ ਚੋਂ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਕਾਨੂੰਨਨ ਵੀ ਹੁਣ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।ਇਹ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਹਰਿਆਣਾ ਹਾਈਕੋਰਟ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੇ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਦੋ ਵੱਖਰੀਆ ਗੱਲਾਂ ਹਨ।ਬਿਨਾਂ ਜਨਾਨੀ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਦਬਾਇਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ।

ਖੈਰ ਚਾਚੇ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ।ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਪਰ ਉਹ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਟ ਕਰਕੇ ਇਸ ਚੰਗੇ ਕੰਮ 'ਚ ਆਪਣਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਟ,ਟੈਸਟ ਟਿਊਬ ਬੇਬੀ ਨਾਲ ਸਮਾਜਿਕ ਢਾਂਚੇ 'ਚ ਬਦਲਾਅ ਤਾਂ ਆਉਣੇ ਹੀ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਹ ਇਨਫਰਟੀਲਿਟੀ ਕੇਸ 'ਚ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ।ਪਰ ਇਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਤਗੜਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਅਸਲ 'ਚ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਕਾਢ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਸਗੋਂ ਇਹ ਪੁਰਾਣੀ ਸੱਭਿਅਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਚੱਲਿਆ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਿਰਫ ਸ਼ਾਹੀ ਘਰਾਨੇ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਸੰਤਾਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਰਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ੀਆ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।ਰਿਸ਼ੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਤਥਾਸਤੂ૴૴૴૴૴!ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਹਵਾਲਾ ਏਕਲਵਿਆ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਹੈ।

ਜਿਸਨੂੰ ਸਿੱਧੀ ਭਾਸ਼ਾ 'ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਰਿਸ਼ੀ ਨੇ ਪੁੱਤਰ ਵਰ ਦਿੱਤਾ।ਪਰ ਅਜਿਹੀ ਵਿਧੀ ਸਮਾਜ ਵੱਲੋਂ ਪ੍ਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ।ਪਰ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਵਿਧੀ ਲਈ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨੁਕਤਾਚੀਨੀ ਘੱਟ ਹੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।ਸਮਾਜਿਕ ਢਾਂਚੇ ਦੇ ਬਦਲਾਅ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਉਸ ਸੱਸ ਦੀ ਚੁੱਪ ਵੀ ਯਕੀਨੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਜਿਹੜੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਕੰਨ ਭਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲਵੇ ਇਸ ਡੈਨ ਨੇ ਢਿੱਡ ਚੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜੰਮਣਾ।

ਮੈਂ ਇਸ ਖ਼ੋਜ ਖ਼ਬਰ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗਾ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ ਸਗੋਂ ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਖੁਦ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਪਰ ਇਸ ਸਭ ਨਾਲ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬੇਬੀ ਲੈਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਅਖੀਰੀ ਲਾਲਸਾ ਪੁੱਤਰ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਹੀ ਰਹੇਗੀ ਜਾਂ ਪੁੱਤਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਕਿਉਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਜਿਹਾ ਸਪਰਮ ਡੋਨਰ ਹੀ ਲੱਭਣਗੇ ਜਿਹਦਾ ਰਿਕਾਰਡ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੁੰਡੇ ਦੇਣ ਦਾ ਹੈ ਯਾਨਿ ਕਿ ਇੱਥੇ ਵੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਗਈ ਨਹੀਂ।ਇੱਥੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਖੂਬੀ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਵਿਸ਼ਿਆ ਨੂੰ ਚਰਚਾ 'ਚ ਲਿਆ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਚਰਚਾ 'ਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂ ਕਿ ਫਿਲਮਾਂ ਕੁਝ ਵੱਖਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਧਨ ਹਨ।ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਨਾਲ ਜਿੱਥੇ ਸਪਰਮ ਏਜੰਸੀਆਂ,ਬੈਂਕ ਜਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਹੋਂਦ 'ਚ ਆ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਉਸ ਨਾਲ ਉਹ ਗ਼ਰੀਬ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈਆਂ ਹਨ ਜੋ ਸੈਰੋਗੇਟ ਮਦਰ ਬਣਕੇ ਕਿਸੇ ਜੋੜੇ ਲਈ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦੀ ਹਨ।ਅਜਿਹਾ ਅੱਜ ਤੋਂ 5-10 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਇੰਡੀਆ ਟੂਡੇ ਰਸਾਲੇ 'ਚ ਛਪੀ ਸੀ,ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਰ ਵਾਰ ਇਹ ਖਬਰ ਆਉਂਦੀ ਰਹੀ ਹੈ।ਇੰਝ ਉਹਨਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਰਥਿਕ ਮਦਦ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਾਨੂੰਨਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਪੂਰਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਨਾ ਹੋਵੇ।5 ਦਸੰਬਰ 2011 ਦੀ ਆਮਿਰ ਖ਼ਾਨ ਤੇ ਕਿਰਨ ਰਾਓ ਖ਼ਾਨ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਖ਼ਬਰ ਨਾਲ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ,ਟੈਸਟ ਟਿਊਬ ਬੇਬੀ, ਜਾਂ ਸੈਰੋਗੇਟ ਮਦਰ ਰਾਹੀ ਬੱਚੇ ਬਾਰੇ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਹੋਰ ਵਧੀ ਹੈ।ਇਸ ਸੈਲੀਬ੍ਰਿਟੀ ਜੋੜੇ ਦਾ ਬੱਚਾ ਅਜ਼ਾਦ ਰਾਓ ਖ਼ਾਨ ਸੈਰੋਗੇਟ ਮਦਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆ 'ਚ ਆਇਆ ਹੈ।ਬਾਂਝਪਣ ਮੈਡੀਕਲ ਖੇਤਰ 'ਚ ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਸਰੀਰਕ ਘਾਟ ਹੈ ਉੱਥੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਸਦੰਰਭ 'ਚ ਇਸ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਬਹੁਤ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ ਭਰੀ ਹੈ।ਮੈਡੀਕਲ ਭਾਸ਼ਾ ਤੋਂ ਗੱਲ ਨਾਂ ਵੀ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਸਮਾਜਿਕ ਕੈਨਵਸ 'ਚ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਉਣਤਾਈ ਵੱਜੋਂ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਬਹੁਤ ਘਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਤਾਂ ਦੂਜੇ ਵਿਆਹ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਹੀ ਰੁੱਕਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਕੋਈ ਸੰਤਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦਾ ਲਾਇਸੈਂਸ ਤਾਂ ਨਹੀਂ।ਅਜਿਹੇ 'ਚ ਟੈਸਟ ਟਿਊਬ ਬੇਬੀ,ਆਰਟੀਫੀਸ਼ਅਲ ਇੰਨਸੈਮੀਨੇਸ਼ਨ,ਸਪਰਮ ਡੋਨਰ,ਸਪਰਮ ਬੈਂਕ ਵਰਗੇ ਨਵੇਂ ਸ਼ਬਦ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਡੀਕਲ ਖੇਤਰ 'ਚ ਦਸਤਕ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸਮਾਜਿਕ ਇਕਾਈ 'ਚ ਸਾਰਥਕ ਬਦਲਾਅ ਦੀ ਉਮੀਦ ਤਾਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚਾਈ ਹੈ ਕਿ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਟ ਕਰਨਾ ਖ਼ੂਨਦਾਨ ਵਾਂਗੂ ਹੁੰਗਾਰਾਸ਼ਾਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਇਸ ਲਈ ਅਜੇ ਵੀ ਝਿਜਕ ਹੈ।ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਮੈਟਰੋ ਸਿਟੀ 'ਚ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹੁੰਗਾਰਾ ਸਾਰਥਿਕਤਾ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਜੇ ਮੈਡੀਕਲ ਇਸ ਖੇਤਰ 'ਚ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਰੱਚ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਲਾ ਦਾ ਖੇਤਰ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਾ ਛੂਹੇ।

ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਫ਼ਿਲਮਾਂ 'ਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਵਰਤੋਂ 'ਚ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਜੇ ਦਿਮਾਗ਼ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਲਮਾਨ ਖ਼ਾਨ,ਪ੍ਰਿਤੀ ਜ਼ਿੰਟਾ ਤੇ ਰਾਣੀ ਮੁਖਰਜੀ ਦੀ ਅਦਾਕਾਰੀ ਵਾਲੀ ਅੱਬਾਸ ਮਸਤਾਨ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਚੁੱਪਕੇ ਚੁੱਪਕੇ' 'ਚ ਪ੍ਰਿਤੀ ਜ਼ਿੰਟਾ ਨੂੰ ਸੈਰੋਗੇਟ ਮਦਰ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ 'ਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।ਵੈਸੇ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਫ਼ਿਲਮੀ ਹਸਤੀਆਂ ਦੇ ਮਾਫ਼ੀਆ ਨਾਲ ਸੰਬਧਾਂ ਕਰਕੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਈ ਸੀ।ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਫ਼ਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾ ਭਰਤ ਭਾਈ ਸ਼ਾਹ ਤੇ ਨਾਜ਼ਿਮ ਹੁਸੈਨ ਰਿਜ਼ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਰਖੀਆਂ 'ਚ ਰਹੇ ਸਨ।ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ 2011 ਦੀ ਓਨੀਰ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ ਚਾਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਫ਼ਿਲਮ 'ਆਈ ਐੱਮ' ਦੀ ਕਹਾਣੀ 'ਆਫੀਆ' 'ਚ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।ਇਹ ਭੂਮਿਕਾ ਨੰਦਿਤਾ ਦਾਸ ਵੱਲੋਂ ਨਿਭਾਈ ਗਈ ਸੀ।ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਨੂੰ 2012 ਦੇ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਫ਼ਿਲਮ ਪੁਰਸਕਾਰ 'ਚ ਸਰਵੋਤਮ ਹਿੰਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦਾ ਪੁਰਸਕਾਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।

ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਤਾਂ ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ 2005 'ਚ ਆਈ ਫ਼ਿਲਮ 'ਯਹਾਂ' ਦਾ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਮੁਰੀਦ ਹਾਂ।ਕਹਾਣੀ ਪੱਖੋਂ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਇੱਕ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀ।ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੀਆਂ ਵਾਦੀਆਂ 'ਚ ਮਨੁੱਖਤਾ,ਪਿਆਰ,ਫੌਜ,ਜੰਗ,ਅਮਨ ਤੇ ਖਵਾਇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਇਹ ਫਿਲਮ ਮੇਰੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ।ਇਹ ਮਨੀਸ਼ਾ ਲਾਂਬਾ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਫ਼ਿਲਮ ਸੀ ਤੇ ਜਿੰਮੀ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਚੰਗੀਆਂ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਸ਼ੂਬਾਈਟ'(ਜੌਨੀ ਮਸਤਾਨਾ) ਅਮਿਤਾਬ ਬੱਚਨ ਸਟਾਰਰ ਆਉਣੀ ਸੀ ਜੋ ਯੂ.ਟੀਵੀ ਤੇ ਫੌਕਸ ਇੰਟਰਟੇਨਮੈਂਟ ਦੇ ਕਿਸੇ ਬਖੇੜੇ ਕਰਕੇ ਸਿਨੇਮਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕੀ।ਖੈਰ ਹੁਣ ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਵਿਕੀ ਡੋਨਰ' ਆਈ ਹੈ।ਇਸ 'ਚ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਗੰਭੀਰ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਰੰਗ ਦੇ ਬਸੰਤੀ ਜਾਂ ਲਗੇ ਰਹੋ ਮੁੰਨਾ ਭਾਈ ਅੰਦਾਜ਼ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਹੈ।ਜੋ ਕਿ ਸਿੱਧਾ ਗਿਆਨ ਨਾ ਦੇ ਕੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਵਿਚਰਦੇ ਹੋਏ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਕਰਕੇ ਵੇਖਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ।ਇਹ ਫਿਲਮ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ੇ ਕਰਕੇ ਵੇਖਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਯੂਥ ਆਈਕਾਨ,ਰੇਡਿਓ ਜਾਕੀ,ਵੀ.ਜੇ ਤੇ ਐੱਮ.ਟੀਵੀ ਰੋਡੀਜ਼ ਵਿਜੇਤਾ ਆਯੂਸ਼ਮਾਨ ਖੁਰਾਣਾ ਦੀ ਪਲੇਠੀ ਫ਼ਿਲਮ ਕਰਕੇ ਵੇਖਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ।ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਆਯੂਸ਼ਮਾਨ ਖੁਰਾਣਾ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ 'ਹਮਾਰਾ ਬਜਾਜ' ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ 'ਚ ਹੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।

ਵਿਕੀ ਡੋਨਰ ਫ਼ਿਲਮ ਇੱਕੋ ਵੇਲੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕੋਣ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਨ ਲਈ ਇਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ 'ਤੇ ਸਰਸਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਨੀ ਪਵੇਗੀ।ਵਿੱਕੀ ਅਰੋੜਾ ਨਾਮ ਦਾ ਫ਼ਿਲਮ ਦਾ ਇਹ ਕਿਰਦਾਰ ਲਾਜਪਤ ਨਗਰ ਦਿੱਲੀ ਦੀ ਰਫਿਊਜ਼ੀ ਕਲੋਨੀ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪੰਜਾਬੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ 'ਚ ਇੱਕ ਵਿੱਕੀ ਦੀ ਦਾਦੀ ਹੈ ਤੇ ਇੱਕ ਮਾਂ ਹੈ।ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਰੋਟੀ ਫੁਲਕਾ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਘਰ 'ਚ ਹੀ ਇੱਕ ਬਿਊਟੀ ਪਾਰਲਰ ਚਲਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਵਿੱਕੀ ਦੀ ਮਾਂ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਘਰ ਦਾ ਖਰਚਾ ਇਸੇ ਸਹਾਰੇ ਚਲਾ ਰਹੀ ਹੈ।ਵਿੱਕੀ ਵੀ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨੌਜਵਾਨ ਹੈ।ਘਰ 'ਚ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵੀ ਮਰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਵਿੱਕੀ ਦੀ ਮਾਂ ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਖਰਚ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਿਊਟੀ ਪਾਰਲਰ ਸਹਾਰੇ ਚਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਥੌੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਖਿਝੀ ਵੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂ ਕਿ ਕਮਾਈ ਦਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਜ਼ਰੀਆ ਜਾਂ ਘਰ 'ਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਵਿੱਕੀ ਦਾ ਪਿਤਾ ਜਵਾਨ ਉੱਮਰੇ ਹੀ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ।ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਪਰਿਵਾਰ ਉਹ ਵੀ ਲਾਜਪਤ ਨਗਰ ਦੀ ਰਫਿਊਜ਼ੀ ਕਲੌਨੀ 'ਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਤੇ ਉਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਜਵਾਨ ਮੌਤ ਮਰਿਆ ਹੈ।ਇਹ ਸਭ ਇਸ਼ਾਰੇ ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਕੱਲ੍ਹ 'ਚ ਘਟੇ ਘਟਨਾਕ੍ਰਮ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਸਾਰਾ ਘਟਨਾਕ੍ਰਮ ਦਿੱਲੀ 'ਚ ਹੈ ਤਾਂ ਸੰਭਵ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਪੰਜਾਬੀ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ 84 'ਚ ਹੀ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਹੰਢਾਇਆ ਹੋਵੇ।

ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਕਮੇਡੀ ਜੋਨਰ ਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਅੰਦਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗੰਭੀਰਤਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ।ਬੇਸ਼ੱਕ ਕੁਝ ਨਸਲਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਸੰਵਾਦ ਇਤਰਾਜ਼ ਭਰੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਪਰ ਵਿਹਾਰਕਤਾ ਪੱਖੋਂ ਤਾਂ ਇੰਝ ਆਮ ਹੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਫ਼ਿਲਮ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ 'ਚ ਵਿਅੰਗ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਤੁਰਦੀ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਡਾ. ਚੱਢਾ(ਅਨੂ ਕਪੂਰ) ਵਿੱਕੀ ਨੂੰ ਸਪਰਮ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿੰਝ ਸਿੰਕਦਰ ਦਾ ਇਸ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਆਉਣਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਧਰਤੀ ਦੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਸ਼ੁੱਧ ਨਸਲ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵੱਜੋਂ ਸਥਾਪਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਨੂੰ ਡਾ ਚੱਢਾ ਸ਼ੁੱਧ ਖ਼ੂਨ ਦੀ ਆਰਿਅਨ ਨਸਲ ਦੱਸਦਾ ਹੈ।ਅਜਿਹਾ ਸੰਵਾਦ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ 'ਚ ਆਮ ਹੀ ਵਿਖਦਾ ਹੈ।ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਦੇਸ਼ ਇੱਕ ਹੈ ਪਰ ਇੱਕ ਭਾਰਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਕਿੰਨੇ ਭਾਰਤ ਵੱਸਦੇ ਹਨ।ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀ ਅਕਸਰ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉੱਤਮ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਤੇ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਉੱਤਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ 'ਚ ਹੈ।ਉੱਤਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਰਿਅਨ ਜਾਤੀ ਦੇ ਉੱਤਮ ਲੋਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।ਇਸ ਸੰਵਾਦ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਲਾਗ ਲਪਟ ਦੇ ਜਿਉਂ ਦਾ ਤਿਉਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।ਅਜਿਹੀ ਨਸਲੀ ਖਵਾਇਸ਼ ਦਾ ਮੋਹ ਅਸੀ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗੱਲਾਂ 'ਚ ਸੁਣਦੇ ਆਏ ਹਾਂ।ਬਹੁਤ ਸਾਰਿਆ ਦਾ ਤ੍ਰਿਪਤ ਸੁਫ਼ਨਾ ਪੱਛਮੀ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਅਜਿਹਾ ਸਮਾਜ ਦੇ ਕਈ ਖਾਨਿਆ 'ਚ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਸੰਵਾਦ ਰਾਹੀ ਫਿਲਮ 'ਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।ਪਰ ਅਜਿਹੀ ਨਸਲੀ ਸ਼ਾਨਮੱਤਾ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਸ਼ੇ 'ਚ ਨਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਸੀ।

ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਸਮਾਜ ਦੇ ਉਸ ਪਹਿਲੂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਿਉਂ ਦਾ ਤਿਉਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ 'ਚ ਅਜੋਕੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੇ ਯੁੱਗ 'ਚ ਮਹਾਂਨਗਰਾਂ 'ਚ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਵਧੀ ਹੈ ਜੋ ਸਿਰਫ ਕੰਮ,ਸਿਰਫ ਕੰਮ ਤੇ ਸਿਰਫ ਕੰਮ ਹੀ ਕਰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰਲੇ ਸਥਾਪਿਤ ਸਾਂਝ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਵਿਆਹ,ਗੁਆਂਢਪੁਣਾ,ਰਿਸ਼ਤ ਨਾਤੇ,ਸੰਯੁਕਤ ਪਰਿਵਾਰ,ਪਿਆਰ,ਜਜ਼ਬਾਤ,ਮਲੂਕ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਜਿੰਨ੍ਹਾ ਦਾ ਸਬੰਧ ਭਾਈਚਾਰੇ ਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨਾਲ ਹੈ ਸਭ ''ਬਾਅਦ ਦੇ ਕੰਮ'' ਬਣਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।ਕੁਦਰਤੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਢਾਂਚਾ ਹੈ ਜੋ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਸੰਵਾਦ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ ਇਸ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਖਲਲ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਅਜਿਹੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਰਪੇਸ਼ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।ਇਸੇ ਦਾ ਰੂਪ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹੁਤਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਬੱਚੇ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਔਰਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸ਼ਰੀਰਕ ਕਮੀਆਂ ਕਰਕੇ ਬਾਂਝਪਣ ਵਿਖ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੰਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਣਾਅ ਭਰੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਘਾਟ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਕਿਉਂ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਸਬੰਧ ਤਾਂ ਅਸੀ ਇਸ ਕਹਾਵਤ ਤੋਂ ਹੀ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ''ਮਨ ਤੰਦਰੁਸਤ ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਤੰਦਰੁਸਤ।''ਬਾਕੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਡਾ. ਚੱਢਾ ਇਹ ਵੀ ਬਿਆਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿੰਡਾ ਦੇ ਲੋਕ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਛੂੰਹਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਬੱਚੇ ਹੀ ਬੱਚੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਭਾਵ ਕਿ ਉਹ ਤਣਾਓ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗੁਜ਼ਾਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਤੰਦਰੁਸਤ ਸੈਕਸ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਪਰ ਪਿੰਡਾ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨੀ ਸੱਚਾਈਆਂ ਵੀ ਹੁਣ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੀ ਹਨ,ਤਣਾਓ ਦੇ ਬੱਦਲ ਤਾਂ ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਵੀ ਛਾ ਗਏ ਹਨ।

ਇਹ ਫਿਲਮ ਵੇਖਣ ਵੇਲੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਸਿਨੇਮਾਈ ਸੰਵਾਦ ਵੇਖਣਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਤੇ ਬੰਗਾਲੀ ਵਿਆਹ ਦਾ ਆਨੰਦ ਜ਼ਰੂਰ ਲਿਓ।ਵਿਅੰਗ 'ਚ ਇਹ ਸੀਨ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਤੇ ਬੰਗਾਲੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਰਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।ਦੋ ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਵਿਚਲਾ ਅੰਤਰ ਵਿਖਾਉਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸ਼ੂਜੀਤ ਸਰਕਾਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਆਹਾਂ 'ਚ ਬੇਲੋੜਾ ਖਰਚਾ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਅਤਿ ਤਾਂ ਹਰ ਵਿਆਹ ਦਾ ਇੱਕ ਰਿਵਾਜ਼ ਹੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।ਪੰਜਾਬੀ ਬੰਗਾਲੀ ਨੂੰ ਬੋਂਗਸ ਤੇ ਮੱਛੀਖਾਣਾ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬੰਗਾਲੀ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿਮਾਗੋ ਪੈਦਲ ਤੇ ਖਰਚੀਲੇ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।ਜੇ ਇਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਤਾਂ ਹਰਗਿਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਛੂੰਹਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 'ਚ ਇਹੋ ਸੰਵਾਦ ਖੱੜ੍ਹਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵਿੱਕੀ ਮੁਤਾਬਕ, ''ਛੱਡੋ ਜੀ ਸਪਰਮ ਵੀ ਕੋਈ ਡੋਨੇਟ ਕਰਨ ਦੀ ਚੀਣ ਹੈ।''ਪਰ ਫਿਰ ਇਹ ਸੰਵਾਦ ਡਾ.ਚੱਢਾ ਦੇ ਕਹੇ ਮੁਤਾਬਕ ਇਸ ਸਵਾਲ 'ਤੇ ਖੱੜ੍ਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਧੁਨਿਕ ਦੌਰ 'ਚ ਇਨਫਰਟੀਲਿਟੀ ਜਾਂ ਬਾਂਝਪਣ ਇੱਕ ਕੈਂਸਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ।ਇਹੋ ਸੰਵਾਦ ਫ਼ਿਲਮ ਆਪਣੇ ਅਖੀਰ 'ਚ ਇਸ ਸਾਰਥਕ ਕੇਂਦਰ 'ਤੇ ਲਿਆ ਖੱੜ੍ਹਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਨਾਲ ਕਿੰਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਤੇ ਅਜਿਹਾ ਦਾਨ ਕਰਨ 'ਚ ਸ਼ਰਮ ਕਾਹਦੀ।ਇਸ ਸਾਰੇ ਲਈ ਇਸ ਫਿਲਮ ਦੀ ਲੇਖਿਕਾ ਜੂਹੀ ਚਤੁਰਵੇਦੀ ਦੀ ਜਿੰਨੀ ਸਰਾਹਣਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕੇ ਘੱਟ ਹੈ।

ਸੋ ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਹੱਸਦੇ ਹੱਸਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਅਜਿਹੀ ਗੰਭੀਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਹਾਸਿਆਂ 'ਚ ਹਾਸ਼ੀਏ 'ਤੇ ਹੀ ਨਾ ਖਿਚ ਜਾਣਾ।ਫਿਲਮ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲਓ ਵਧੀਆ ਫਿਲਮ ਹੈ,ਪੈਸਾ ਵਸੂਲ ਹੈ,ਆਯੂਸ਼ਮਾਨ ਖੁਰਾਣਾ ਦਾ ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰਾ ਕੰਮ ਹੈ।ਅਨੂ ਕਪੂਰ ਵਰਗੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਦਾਕਾਰ ਤੋਂ ਅਜਿਹੀ ਉਮੀਦ ਹੀ ਸੀ।ਫਿਲਮ 'ਚ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਹਨ ਸਾਰਿਆਂ ਬਾਰੇ ਹੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ।ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਜੂਹੀ ਚਤੁਰਵੇਦੀ ਦੀ ਲੇਖਣੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਬਗੈਰ ਗੱਲ ਅਧੂਰੀ ਹੈ।ਬਾਕੀ ਅਡਲਟ ਕਮੇਡੀ 'ਚ ਅਜਿਹੇ ਸਾਰਥਕ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਇਸ ਫਿਲਮ ਨੇ ਸਾਬਤ ਕੀਤਾ ਹੈ।ਫ਼ਿਲਮ ਦੇ ਆਮ ਹੀ ਵਰਤੇ ਗਏ ਸੰਵਾਦ ਫੁੱਦੂ,ਭੈਣ ਦੀ૴૴ਵਗੈਰਾ ਵਗੈਰਾ ਤੇ ਗੁਆਂਢਣ ਨਾਲ ਵਿੱਕੀ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਚੜੀਤਪੁਣੇ 'ਚ ਅੰਤ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਸਪਰਮ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹੱਦਬੰਦੀਆਂ,ਭਲਾਈ,ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੱਕ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਹਿਲੂ ਹੀ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਯਾਮੀ ਗੋਤਮ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲੇ ਤਾਂ ਇਸ ਅਦਾਕਾਰਾ ਨੇ ਆਯੂਸ਼ਮਾਨ ਨਾਲ ਸੋਹਣੀ ਜੁਗਲਬੰਦੀ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ।ਇੱਕ ਤਲਾਕਸ਼ੁਦਾ ਜਨਾਨੀ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ 'ਚ ਅਜ਼ਾਦ ਖਿਆਲ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦੀ ਇਹ 'ਆਸ਼ਿਮਾ ਰਾਏ' ਵੀ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਤੇ ਬੰਗਾਲੀਆਂ ਦੇ ਅਤੇ ਇਸ ਆਧੁਨਿਕ ਕਹੇ ਜਾਂਦੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਗੌਰ ਕਰੋ ਵਿੱਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਤਲਾਕਸੁਦਾ ਹੈ।ਵਿੱਕੀ ਮੁਤਾਬਕ ਪੰਜਾਬੀਆਂ 'ਚ ਤਲਕਾਸ਼ੁਦਾ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰ ਪਿਛਾਂਹ ਹੀ ਖਿੱਚੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਅਜਿਹਾ ਤਾਂ ਹਰ ਸਮਾਜ 'ਚ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਪੰਜਾਬ 'ਚ ਤਾਂ ਇਹ ਖਾਸ ਹੀ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪੱਜ ਲਗੀ ਔਰਤ ਦੇ ਰੂਪ 'ਚ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਬਾਕੀ ਜੀ ਮੁੱਕਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਡਾ. ਚੱਢਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਹੀ ਸਪਰਮ ਹੈ।

ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਜਿਹੀ ਨੂੰਹ-ਸੱਸ(ਡੋਲੀ ਆਹਲੂਵਾਲੀਆ ਤੇ ਕਮਲੇਸ਼ ਗਿੱਲ) ਦੀ ਜੋੜੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤੋਹਫ਼ਾ ਹੈ।ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨੂੰਹ-ਸੱਸ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਪਿਆਰ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਫ਼ਿਲਮ 'ਚ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ।ਵਿੱਕੀ ਮੁਤਾਬਕ ਦਿੱਲੀ 'ਚ ਦੋ ਹੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮਾਡਰਨ ਹਨ।ਇੱਕ ਮੈਟਰੋ ਤੇ ਇੱਕ ਬੀਜੀ૴૴ਹਾਂ ਇੱਕ ਹਾਸੋਹੀਣੀ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਈ ਜੋ ਸੰਵਾਦ ਦੇ ਹਾਸੋਹੀਣੇ 'ਚ ਉਣਤਾਈ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਈ।ਉਹ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਡਾ. ਚੱਢਾ ਆਰਿਅਨ ਜਾਂ ਸ਼ੁੱਧ ਨਸਲਾਂ ਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਬ੍ਰੈਡ ਪਿਟ,ਬੈਕਹਮ,ਸਿੰਕਦਰ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸੇ 'ਚ ਉਹਨੇ ਲੇਡੀ ਗਾਗਾ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਗਿਣਾ ਦਿੱਤਾ।ਇਹ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਫਿਲਮ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਚੁੱਟਕਲਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦਾ ਓਵਮ ਵੀ ਡੋਨੇਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਲੇਖਕਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਕਾਹਲੋਂ ਨੌਜਵਾਨ ਫਿਲਮ ਅਲੋਚਕ ਹੈ।ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਨੇਮੇ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀ ਫੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।MOB-94641-41678